Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το διαφαινόμενο λάθος, είναι να φορτώσουμε και πάλι τα πάντα στον κόκορα της Αμερικανικής στήριξης. Αυτήν την στήριξη ΔΕΝ θα την έχουμε. ΟΥΤΕ ως αυτοτελή και αδιαμφισβήτητη συμμαχική πράξη, ΟΥΤΕ βεβαίως δια της πλαγίας οδού με στρατηγικής σημασίας πλήγματα που θα ανακόψουν στην πράξη τον τουρκικό αναθεωρητισμό…
Φαίνεται ότι σε αυτήν την χώρα, ορισμένοι παραμένουν αθεράπευτα αμετανόητοι. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η πρεμούρα με την οποία έσπευσαν να στοιχηθούν πίσω από τα ταρατατζούμ που σχετίζονται με την εκλογή Μπάιντεν, και μέσα από μια αλληλουχία ρηχών, αυθαίρετων και επιπόλαιων συνειρμών, συντηρούν την προσδοκία πως αυτή η εκλογή θα σηματοδοτήσει δήθεν την γεωπολιτική αναβάθμιση της πατρίδας μας και θα δημιουργήσει σταδιακά ένα περιβάλλον προστατευτισμού που θα την οχυρώσει έναντι των αναβαθμισμένων τουρκικών προκλήσεων και
απειλών.Αυτή η συλλογιστική είναι αυθαίρετη και επικίνδυνη. Κυρίως όμως πρόκειται για μια συλλογιστική που δεν είναι διόλου αθώα, αφού επί της ουσίας επιστρατεύεται για να συντηρήσει την λογική της υποτέλειας και της απόλυτης ενσωματώσεως της χώρας στις απαιτήσεις του Αμερικανικού περιφερειακού σχεδιασμού. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα αυτονόητα, αφού πίσω και πέρα από τους ευσεβείς πόθους των αφελών και τις δήθεν «αναλύσεις» των εντεταλμένων, υπάρχει μια πραγματικότητα που οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα, αξιολογώντας με νηφαλιότητα το σύνολο των μεταβλητών της.
Πρώτον: Η περιφερειακή στρατηγική των Αμερικανών προφανώς και διαφοροποιήθηκε κατά την διάρκεια της προεδρίας Τραμπ. Η Ελλάδα ωστόσο παρέμεινε στο επίκεντρο αυτής της στρατηγικής ΚΑΙ κατά την διάρκεια αυτής της προεδρίας, με τους Αμερικανούς να την μεταχειρίζονται ως φτηνό αναλώσιμο για την εξυπηρέτηση των περιφερειακών τους σχεδιασμών, και με το πολιτικό της προσωπικό να επιβεβαιώνει την διαχρονική εμμονή του να διαχειρίζεται με όρους δουλοπρέπειας αυτήν την διμερή σχέση, αρνούμενο να αξιοποιήσει στρατηγικά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας.
Η Ελλάδα επομένως δεν επανεντάσσεται στον Αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό με νέους όρους και στην βάση μιας διαφορετικής αντίληψης από την οποία εμφορείται το επιτελείο Μπάιντεν. Παραμένει σε αυτόν – και παραμένει ως ήδη πλιατσικολογημένο οικόπεδο και με εκχωρημένη πλήρως την στρατηγική της υποδομή – επομένως καλά θα κάνουν να αλλάξουν πλευρό όσοι θεωρούν ότι η προεδρική αλλαγή στις ΗΠΑ σηματοδοτεί μια καινούρια μέρα για την πατρίδα μας.
Δεύτερον: Η περιφερειακή στρατηγική της Τουρκίας επίσης διαφοροποιήθηκε αισθητά μετά από το πέτσινο «πραξικόπημα» του 2016. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτής της διαφοροποίησης, δεν είναι μονάχα η κλιμάκωση της πειρατικής επιθετικότητας στην ευρύτερη περιοχή. Είναι κυρίως η στρατηγική της ενδυνάμωση μέσα από περιφερειακές συμμαχίες, που καθιστούν την κατάσταση περισσότερο σύνθετη… Τον ρόλο της ίδιας της Τουρκίας ακόμη πιο περίπλοκο… Την διάχυση της αμοιβαιότητας συμφερόντων αλλά και ανταγωνισμών πολύ πιο ευρεία… Και εν τέλει την ίδια την φυσιογνωμία του περιφερειακού γεωπολιτικού status εντελώς διαφορετική και δυσκολοδιαχειρίσιμη.
Όσοι λοιπόν σπεύδουν να εναποθέσουν τις προσδοκίες τους στην τιμωρητική ρεβάνς με την οποία θα σπεύσει να αντιμετωπίσει το επιτελείο του Μπάιντεν τον άτακτο γείτονα, προφανώς λησμονούν ότι η νέο-οθωμανική Τουρκία δεν υφίσταται μονάχα τις συνέπειες μιας σοβαρότατης οικονομικής κρίσης, αλλά παρεμβαίνει στο γεωπολιτικό χρηματιστήριο με το προσαυξημένο ειδικό βάρος της γεωπολιτικής της χειραφέτησης και αυτό συνιστά μια εξέλιξη που έχει τροποποιήσει δραματικά τους όρους του παιχνιδιού.
Τρίτον: Οι Αμερικανοί προφανώς επιδιώκουν την ολική και δη ηγεμονική τους επαναφορά στην περιφερειακή αλλά και στην διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα και αυτό σαφώς επιβεβαιώνεται ήδη από τις πρώτες δηλώσεις Μπάιντεν αλλά και τις φιλοδοξίες των επιτελών του. Αυτό όμως δεν είναι μια διόλου εύκολη υπόθεση. ΟΧΙ μονάχα γιατί οι παραδοσιακοί αντίπαλοι των ΗΠΑ έχουν διευρύνει σημαντικά τα γεωπολιτικά τους πατήματα και την γεωστρατηγική τους εργαλειοθήκη, αλλά ΚΑΙ διότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει σημαντικά ακόμη και στο περιβάλλον των παραδοσιακών τους συμμάχων, όπου οι ιδιαίτερες περιφερειακές φιλοδοξίες είναι πλέον εμφανείς στο πλαίσιο της νέας ισορροπίας ισχύος που τελεί υπό διαμόρφωση.
Από αυτήν την άποψη, η εξίσωση καθίσταται περισσότερο σύνθετη. Στο περιβάλλον αυτής της εξίσωσης, η παράμετρος Τουρκία επιδρά καταλυτικά στο τελικό της πρόσημο αφού ΚΑΙ η ίδια πλασάρεται ως φλουρί Κωνσταντινάτο μεταξύ ασυμβίβαστων και ισχυρότατων ανταγωνιστών, αλλά ΚΑΙ ο τρόπος με τον οποίον την αντιμετωπίζουν ισχυροί περιφερειακοί δρώντες, ακόμη και στο περιβάλλον των παραδοσιακών συμμαχικών δομών, δεν είναι ενιαίος.
Είναι φανερό πως όλα τα παραπάνω, κινούνται έξω από την σφαίρα του θυμικού και των πόθων μας, και πως οι Αμερικανοί είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να τα σταθμίσουν νηφάλια στο πλαίσιο του συνολικού στρατηγικού τους σχεδιασμού, διότι αυτό που τελικά διακυβεύεται είναι οι ίδιες οι αυριανές ισορροπίες ισχύος.
Καλό θα είναι επομένως να αποφύγουμε την βιαστική αποτίμηση που θα επιθυμούσε να αποδώσει κανείς σε επιμέρους χειρισμούς όπως ήταν η επίσκεψη Πομπέο στο φανάρι. Ο Πομπέο ΔΕΝ είναι Τράμπ. Είναι κρίσιμη συστημική παράμετρος του συστήματος εξουσίας των ΗΠΑ και οι χειρισμοί του έχουν ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα. Και το Αμερικανικό κατεστημένο θα σκεφτεί δεύτερη και τρίτη φορά αν θα αποτολμήσει να ρισκάρει με επιλογές που θα μπορούσαν να ενισχύσουν σχισματικές τάσεις μέσα στην ορθοδοξία, οι οποίες όχι μονάχα δεν θα κλονίσουν τον Ερντογάν και την Ρωσική Γεωστρατηγική, αντιθέτως θα ενθαρρύνουν το ισλαμικό σκέλος των νέο-οθωμανικών του σχεδιασμών και θα καταστήσουν τον φονταμενταλισμό βουλιμικό και ανεξέλεγκτο. Οι Αμερικανοί προφανώς προσβλέπουν σε εργαλειοποίηση του Βαρθολομαίου, αλλά κατά την γνώμη του γράφοντος, έχουν την εμπειρία και την γνώση να μην την «κάψουν» επενδύοντας σε αμφιλεγόμενους και εντέλει ολέθριους τακτικισμούς.
Καλό θα είναι επίσης να αποσυνδέσουμε τις Εθνικές μας προσδοκίες από τις Αμερικανικές κυρώσεις για τις αταξίες Ερντογάν τόσο με τους S-400 όσο και με τα τερτίπια της Halkbank. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό που θα επιδιώξουν οι Αμερικανοί, είναι να διαχειριστούν ΚΑΙ τα δύο (όπως και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης) με τρόπο που να τους επιτρέψει να ροκανίσουν την παντοδυναμία του Ερντογάν, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η μεταβίβαση της εξουσίας στους παραδοσιακούς συστημικούς μηχανισμούς του βαθέως τουρκικού κράτους. Ωστόσο… Ακόμη και μια τέτοια εξέλιξη, δεν είναι αιτία πανηγυρισμών αλλά πηγή πολλαπλής ανησυχίας για την Ελλάδα αφού…
- Όχι μονάχα δεν οδηγεί σε υποστολή ή πολύ περισσότερο σε εγκατάλειψη της νέο-οθωμανικής ατζέντας, αλλά αντιθέτως…
- Ενδέχεται να επιταχύνει τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς του Ερντογάν, και η αποδοχή εκ μέρους των Αμερικανών των τετελεσμένων που θα προκύψουν, θα είναι το τίμημα με το οποίο θα επιχειρήσουν να προικοδοτήσουν την όποια διάδοχη κατάσταση, προκειμένου να εξαγοραστούν έτσι επιλογές «μη ρήξης» της Τουρκίας με την δυτική Αρχιτεκτονική.
Επομένως… Είναι παραπάνω από βέβαιο, πως ακόμη και επιλογές καθεστωτικής υπονόμευσης του απείθαρχου Ερντογάν, θα συνοδεύονται στο παρασκήνιο με επιλογές που θα εξαργυρώνουν υπέρ του αναθεωρητισμού και σε βάρος της Ελλάδας τα εθνικά μας Δίκαια. Άλλωστε οι Αμερικανοί, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως η νέο-οθωμανική ατζέντα δεν υποστέλλεται, αυτό που θα επιδιώξουν είναι να μην την έχουν ως οριοθετημένο αντίπαλο στις στρατηγικές επιλογές τους.
Επίλογος…
Το διαφαινόμενο λάθος, είναι να φορτώσουμε και πάλι τα πάντα στον κόκορα της Αμερικανικής στήριξης. Αυτήν την στήριξη ΔΕΝ θα την έχουμε. ΟΥΤΕ ως αυτοτελή και αδιαμφισβήτητη συμμαχική πράξη, ΟΥΤΕ βεβαίως δια της πλαγίας οδού με στρατηγικής σημασίας πλήγματα που θα ανακόψουν στην πράξη τον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Θα πρέπει να γίνει επιτέλους καθαρό ότι οι Αμερικανοί δικαιούνται να έχουν στόχους και επιδιώξεις αλλά δεν διαθέτουν πλέον την πολυτέλεια του μονοκράτορα και όπως ήδη τονίσαμε, την επόμενη μέρα των Αμερικανικών εκλογών, είναι βέβαιο πως ο πρωταγωνιστής των μεγάλων ανατροπών που κυοφορούνται στον πλανήτη, ΔΕΝ θα είναι η Αμερικανική πολιτική ηγεσία.
Η Ελλάδα λοιπόν οφείλει να κάνει τα κουμάντα της, μακριά και έξω από την λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και τις τραγικές αυταπάτες που τροφοδοτεί η αποδοχή του.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι “σύμμαχοι”, έχουν φροντίσει ήδη να καταστήσουν σαφείς τις προθέσεις τους σε όλα τα κορυφαία ζητήματα που σχετίζονται με την κρίσιμη εθνική μας ατζέντα. Είναι φανερό πλέον ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν ελληνοκεντρικές αποφάσεις από τα σύμπλοκα των ισχυρών, και η χώρα μας έχει την υποχρέωση να σταματήσει να συμπεριφέρεται ως άβουλη και δεδομένη παράμετρος που «δεν χαλάει καρδιές» όσο εξασφαλίζει φιλικά και ανέξοδα χτυπήματα στην πλάτη.
Η εκλογή Μπάιντεν δεν είναι η λύση στο πρόβλημα αλλά η συνέχιση των σύνθετων αδιεξόδων που θα μετεξελιχθούν σε εθνική τραγωδία αν δεν φροντίσουμε σήμερα κιόλας και πριν η κλεψύδρα αδειάσει, να πραγματοποιήσουμε την μεγάλη στροφή σε μια στρατηγική σύγκρουσης των συμφερόντων όλων αυτών που τα υπηρετούν μετατρέποντας την χώρα μας σε Ιφιγένεια, διότι μόνο έτσι θα μετατραπούν οι φόβοι τους σε πραγματικό εφιάλτη.
