Αισθάνομαι περήφανος
που είχα πατέρα γιατρό!Γιατρό σε δύσκολα χρόνια, που με έπαιρνε μαζί του
κάποια απογεύματα (γιατί η μητέρα ήταν στο σχολείο) και πηγαίναμε με το
λεωφορείο στην Δραπετσώνα, την Ευγένεια, την Αμφιάλη, το Πέραμα, τον
Κορυδαλλό, την Κοκκινιά, καθώς ήταν παιδίατρος-παθολόγος στον Οίκο του
Ναύτου, αρμόδιος για την Β’ περιφέρεια του Πειραιώς… Τότε, μικρός, αλλά
και αργότερα, όταν αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να ακολοουθήσω το
επάγγελμά του (βλέπω σύριγγα και με κόβει κρύος ιδρώς) δεν είχα συλλάβει
το μεγαλείο της Ιατρικής Επιστήμης. Όταν, για πρώτη φορά, αποφάσισα να
«εκτεθώ» σε δημοτικές εκλογές-ο πατέρας είχε αφήσει τον μάταιο αυτό
κόσμο- εισέπραξα ένα μέρος από το μεγαλείο. Μόλις τελείωνα τις
προεκλογικές ομιλίες, με πλησίαζαν κάποιες-μεγάλης ηλικίας-κυρίες και
μου φιλούσαν το χέρι! Και όλες, μα όλες, όταν ζητούσα να μου εξηγήσουν
τη ενέργειά τους, αναφέρονταν στον πατέρα μου. «Έσωσε το παιδί μου!» μου
έλεγε η μια. «Δεν μας πήρε ποτέ χρήματα»!» η άλλη. «Μας έδινε δωρεάν
φάρμακα και μας έβαζε κι ένα πενηντάρι κάτω απο το μαξιλάρι!» η Τρίτη.
Άλλες έκλαιγαν από συγκίνηση. Και τον έφερνα συνεχώς μπροστά μου, εκεί,
με την λευκή ποδιά, να «βράζει» το κουτάκι με τις σύριγγες για να τις
αποστειρώσει και να κάνει την ένεση σε κάποιον […]
Εφημερίς Εστία
