του Χρήστου Μπολώση
Αυτές τις μέρες η Ελλάδα μας ζει μέσα σε ρυθμούς Έβρου. Το ιστορικό ποτάμι για ακόμη μία φορά ευρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητος. Η Ελλάδα αποφασισμένη πλέον, υψώνει φράχτη στα κύματα των λαθρομεταναστών εισβολέων, που ο Ερντογάν κατευθύνει προς την Χώρα μας.
διαβάσουν όλοι οι Έλληνες, διότι τα μηνύματά του είναι πολλαπλά και προς κάθε κατεύθυνση, σας το κοινοποιώ..
Το κείμενο:
«Με ρωτούν οι φίλοι τι γίνεται εδώ πάνω εδώ και μέρες. Δεν ήμουν σίγουρος τι να τους πω, μέχρι που πήγα κοντά. Κι είδα πολλά.Είδα αστυνομία, είδα στρατό, είδα πυροσβεστική, είδα αντιδημάρχους, δημάρχους, βουλευτές, περιφερειάρχες. Τους είδα όλους μαζί. Τους είδα να σχεδιάζουν, να συνεννοούνται, να εκτελούν.
Τους είδα για πρώτη φορά να λειτουργούν σαν μια γροθιά, ήρεμα κι οργανωμένα, σαν ένα και καλοκουρδισμένο ρολόι, μανιασμένους να πετύχουν. Κι αν δεν πετύχουν, τουλάχιστον, να τα έχουν δώσει όλα.
Είδα ματατζήδες να στέκονται αγέρωχοι μπροστά στα τελευταία εκατοστά των συνόρων μας, με μια έκφραση που μίλαγε από μόνη της στα πρόσωπα τους: «Από ‘δω, δεν περνάει κανείς».
Είδα στρατιώτες σε πρωτόγνωρα αγαστή συνεργασία με αστυνομικούς να τρέχουν ασταμάτητα πάνω κάτω να κλείνουν τις τρύπες που άνοιγαν στον φράχτη – όχι οι μετανάστες, ξέρετε ποιοι – την ώρα που έπεφταν στα κεφάλια τους οι πέτρες βροχή.
Είδα πυροσβέστες να βοηθούν όπως μπορούν. Δεν κάνει να λέμε πώς.
Είδα δημότες να θέλουν σαν τρελοί να βοηθήσουν, άλλοι ζωσμένοι, άλλοι με φαγητά, άλλοι με αυτοκίνητα, με ό,τι μπορούσε να σκεφτεί ο καθένας.
Είδα τους πάντες αποφασισμένους να φυλάξουν τα σύνορα μας, με άπειρο όμως σεβασμό στην δυστυχία των άλλων. Με δύναμη κόντρα σε όσους προσπαθούσαν, αλλά χωρίς βία σε όσους ελάχιστους κατάφερναν να τα περάσουν. Με ανθρωπιά. Με μια ισορροπία δύσκολη, σε ένα σκοινί τεντωμένο, με μοναδικό όμως ταλέντο.
Τι δεν είδα.
Δεν είδα κανέναν να εκκενώνει τις Καστανιές.
Δεν είδα κανέναν να φεύγει ή να σκέφτεται να φύγει όπως κυκλοφόρησαν κάποιοι απαράδεκτοι δημοσιογραφίσκοι.
Δεν είδα κανέναν να σκέφτεται να εγκαταλείψει επειδή φοβάται. Δεν είδα κανέναν να σπείρει διχόνοια, δεν είδα κανέναν να λαϊκίζει.
Δεν είδα κανέναν χωρίς αισιοδοξία και σιγουριά. Κανέναν, μα κανέναν.
Για πρώτη φορά είμαι τόσο αισιόδοξος αλλά και περήφανος. Όσο και να το τραβήξει ο Ερντογάν, όσοι κι αν μαζευτούν, όσο κι αν το τραβήξουν, ό,τι και να κάνουν, ο Έβρος θα είναι εδώ. Φυλάσσοντας Θερμοπύλες με τσαμπουκά αλλά και ανθρωπιά. Εδώ.
Μάγκες, ο Έβρος ΔΕΝ πέφτει με τίποτα, να το ξέρετε.
Μάξιμος Μπογιατζής».
Αυτό ήταν το μήνυμα και μη μου πείτε ότι δεν είναι γεμάτο αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Μπορεί μερικοί, επικαλούμενοι τον ανθρωπισμό έναντι των λαθραίων να διαφωνούν. Δικαίωμά τους, όπως είναι και δικαίωμά μας να μας ενδιαφέρει περισσότερο ο ανθρωπισμός έναντι των Ελλήνων.
Το 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου με το σύνθημα «Επιτέλους, τέλος!», κέρδισε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και επέστρεψε θριαμβευτικά στην εξουσία.
Το ίδιο σύνθημα φωνάζουμε κι΄ εμείς τώρα πανηγυρίζοντας το – ελπίζουμε - τέλος της ανοχής των Ελληνικών Αρχών, έναντι της επαπειλουμένης υποδούλωσης της Πατρίδας μας από τα κατευθυνόμενα στίφη των λαθρομεταναστών.
Την αγάπη μας στην Αστυνομία και τον Στρατό.
