Το άρθρο του Ε. Πέτρου στην Εστία της Πέμπτης.
Σχεδόν σε κάθε περίπτωση εγκλήματος που εξιχνιάζεται, αποκαλύπτεται ότι κάποιος από τους δράστες είχε αφεθεί ελεύθερος, κάνοντας χρήση ευεργετικών διατάξεων και κυρίως του διαβοήτου πλέον «νόμου Παρασκευόπουλου». Νομοταγείς πολίτες εδολοφονήθησαν, εληστεύθησαν, εταλαιπωρήθησαν, «σιδερώθηκαν», προπηλακίσθηκαν και καταδιώχθηκαν από κακοποιούς που
κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ θα έπρεπε να ευρίσκονται στις φυλακές. Ενώ θα έπρεπε να εκτίουν τις ποινές που τους έχουν επιβληθεί για άλλες παρανομίες τις οποίες είχαν διαπράξει κατά το παρελθόν.
Όλοι λοιπόν έχουν κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπο συνεργήσει στην θεσμοθέτηση ή διαιώνιση νόμων και διατάξεων που απελευθερώνουν προώρως εγκληματίες, βαρύνονται με μερίδιο ηθικής ευθύνης για τα εγκλήματα που αυτοί διαπράττουν εν συνεχεία. Αλλά το ερώτημα είναι πώς και σε ποιο βαθμό αντιλαμβάνονται την έννοια της ηθικής άνθρωποι αριστερών πολιτικών αντιλήψεων οι οποίοι πρεσβεύουν την υλιστική θεώρηση των πραγμάτων και ως εκ τούτου τους είναι ξένη η έννοια της ηθικής. Από αυτό τεκμαίρεται και η υποκρισία που υποκρύπτει ο ισχυρισμός περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς. Όπως ευστόχως είχε επισημάνει ο καθηγητής της εγκληματολογίας και πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης «για να έχει κανείς ηθικό πλεονέκτημα πρέπει πρώτα να είναι ηθικός άνθρωπος». Και πώς μπορεί να είναι ηθικός άνθρωπος όταν έστω και εμμέσως γίνεται υπαίτιος τελέσεως εγκλημάτων και δεν αισθάνεται την παραμικρή ανάγκη να απολογηθεί;
Ένας ηθικός άνθρωπος θα ήταν συντετριμμένος. Θα τον εστοίχειωνε το ερώτημα της συνειδήσεώς του «Τι ψυχή θα παραδώσει». Η λαϊκή αυτή έκφρασις που αναδεικνύει την ηθική υπόσταση των Ελλήνων είναι ξένη προς την νοοτροπία της αριστεράς. Όπως τους είναι ξένη και η έννοια της ευθύνης έναντι του ηθικού νόμου. Για αυτό και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό συνηγόρησαν στον εξοβελισμό της κλασσικής παιδείας και ιδίως στην κατάργηση της διδασκαλίας της εμβληματικής «Αντιγόνης».
Ψιλά γράμματα για τους αριστερούς. Οι οποίοι ούτε στα απλά ζητήματα όπως η προστασία της κοινωνικής γαλήνης δίδουν την παραμικρή σημασία καθώς φαίνεται. Ως αντιπολίτευσις την διετάρασσαν συστηματικά. Ως Κυβέρνησις απελευθερώνουν επικινδύνους εγκληματίες. Για να μην μιλήσουμε και για την ανοχή που επιδεικνύεται προς τις παντοειδείς «συλλογικότητες». Ας διερωτώμεθα λοιπόν εμείς, «τι ψυχή θα παραδώσουν», γιατί τους ιδίους ουδόλως τους απασχολεί.
κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ θα έπρεπε να ευρίσκονται στις φυλακές. Ενώ θα έπρεπε να εκτίουν τις ποινές που τους έχουν επιβληθεί για άλλες παρανομίες τις οποίες είχαν διαπράξει κατά το παρελθόν.
Όλοι λοιπόν έχουν κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπο συνεργήσει στην θεσμοθέτηση ή διαιώνιση νόμων και διατάξεων που απελευθερώνουν προώρως εγκληματίες, βαρύνονται με μερίδιο ηθικής ευθύνης για τα εγκλήματα που αυτοί διαπράττουν εν συνεχεία. Αλλά το ερώτημα είναι πώς και σε ποιο βαθμό αντιλαμβάνονται την έννοια της ηθικής άνθρωποι αριστερών πολιτικών αντιλήψεων οι οποίοι πρεσβεύουν την υλιστική θεώρηση των πραγμάτων και ως εκ τούτου τους είναι ξένη η έννοια της ηθικής. Από αυτό τεκμαίρεται και η υποκρισία που υποκρύπτει ο ισχυρισμός περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς. Όπως ευστόχως είχε επισημάνει ο καθηγητής της εγκληματολογίας και πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης «για να έχει κανείς ηθικό πλεονέκτημα πρέπει πρώτα να είναι ηθικός άνθρωπος». Και πώς μπορεί να είναι ηθικός άνθρωπος όταν έστω και εμμέσως γίνεται υπαίτιος τελέσεως εγκλημάτων και δεν αισθάνεται την παραμικρή ανάγκη να απολογηθεί;
Ένας ηθικός άνθρωπος θα ήταν συντετριμμένος. Θα τον εστοίχειωνε το ερώτημα της συνειδήσεώς του «Τι ψυχή θα παραδώσει». Η λαϊκή αυτή έκφρασις που αναδεικνύει την ηθική υπόσταση των Ελλήνων είναι ξένη προς την νοοτροπία της αριστεράς. Όπως τους είναι ξένη και η έννοια της ευθύνης έναντι του ηθικού νόμου. Για αυτό και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό συνηγόρησαν στον εξοβελισμό της κλασσικής παιδείας και ιδίως στην κατάργηση της διδασκαλίας της εμβληματικής «Αντιγόνης».
Ψιλά γράμματα για τους αριστερούς. Οι οποίοι ούτε στα απλά ζητήματα όπως η προστασία της κοινωνικής γαλήνης δίδουν την παραμικρή σημασία καθώς φαίνεται. Ως αντιπολίτευσις την διετάρασσαν συστηματικά. Ως Κυβέρνησις απελευθερώνουν επικινδύνους εγκληματίες. Για να μην μιλήσουμε και για την ανοχή που επιδεικνύεται προς τις παντοειδείς «συλλογικότητες». Ας διερωτώμεθα λοιπόν εμείς, «τι ψυχή θα παραδώσουν», γιατί τους ιδίους ουδόλως τους απασχολεί.
